Lankaanse bodem opnieuw. Op de planning: afscheidsfeestjes en -dinners.
Zo fijn het was om frietjes te bakken voor de kindjes in de schooltjes en zo fijn het was om al de collega's nog eens terug te zien, zo triestig was het om afscheid te nemen. 'Come back again' was al wat de klok sloeg, maar op die moment reageer je daarop met gemengde gevoelens...
Wat ik achterlaat zijn situaties die het binnenste van een mens diep raken of soms irritatie opwekken; kinderen die zusjes of broertjes een hele dag op de arm dragen, wonden die steriliteit vereisen maar het niet krijgen, kinderen die geen schoenen hebben, een regering die niet wil inzien dat een minderheidsgroep er op zoveel vlakken tussenuit valt, worden volgepropt met eten ook al heb je genoeg, niet kunnen denken op lange termijn...
Wat ik meeneem zijn herinneringen, die blijven voor het leven: de alledaagse lach, de warme welkom bij families thuis, kinderen die niet oordelen over waar je vandaan komt, een leven zo dicht bij de natuur, een familie vormen als je echte ver weg is, allerlei ongelofelijk verse fruitsoorten kunnen eten, ...
Toch,
- na meer dan 3000 blog views, uit meer dan tien verschillende landen
- na meer dan 500 uren op het openbaar vervoer
- na drie tubes tandpasta
- na 400 ml after-sun
- na kiiiiiiiilo's rijst en delicieuze curry's
- na miljoen keren de vraag 'Where?'
- na één gsm
- na drie fantastische rondreizen
- na 1125 uren onder een muskietennet
- na zo'n 30 keer Skypen
- na meer dan 100 bananen
- na één vierde van één chilipeper
- na zes paar lenzen
- na vijftig keer manuele wasmachine spelen
- na twee paar schoenen
- ...
is het tijd om naar huis te gaan.
Dikke merci aan mama en papa, broer en zus & al zij die er op één of andere manier bij betrokken waren!
Dag Sri Lanka, hallo België !